Πολύμνια

ψεύτη του κόσμου!
Μα το παράξενο
φως του έρωτος μου
φέγγει στου σκοτεινού
δρόμου την άκρη :
Με το παράπονο
και με το δάκρυ
κόρη χλωμόθωρη
μαυροντυμένη
κ’ είναι σαν αίνιγμα,
και περιμένει.
Λάμπει το βλέμμα της
απ’ την ασθένεια.
σάμπως να λυώνουνε
χέρια κερένια.
Στ’ άσαρκα μάγουλα
πως έχει μείνει
πίκρα το νόημα
γέλιου που σβήνει.

Είναι το αξήγητο
το μικροστόμα
δίχως το μίλημα
δίχως το χρώμα.
Κάποια μεσάνυχτα
θα σ’ αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου
θα τα φιλήσω
να βρω γυρεύοντας
μεσ’ τα νερά τους
τα χρυσονείρατα
και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα
λέξη του κόσμου
και το παράξενο
φως του φωτός μου.

Κώστας Καρυωτάκης
[1896 - 1928]