Ο μικρός πρίγκιπας, που έβλεπε να γεννιέται ένα τεράστιο μπουμπούκι, καταλάβαινε πως θα εμφανιζόταν κάποια μαγική παρουσία, όμως το λουλούδι ετοίμαζε την ομορφιά του, κρυμμένο
στο πράσινο δωμάτιο του και δεν έλεγε να τελειώσει. Διάλεγε προσεκτικά
τα χρώματα του[...] Και να κάποιο πρωί, φανερώθηκε ακριβώς την ώρα που
έβγαινε ο ήλιος[...] Πολύ σύντομα λοιπόν το λουλούδι είχε αρχίσει να τον
βασανίζει με την ασφυκτική ματαιοδοξία του[...] Έτσι, ο μικρός
πρίγκιπας, παρόλη την καλή θέληση της αγάπης του, άρχισε να αμφιβάλλει
για το λουλούδι. Είχε πάρει στα σοβαρά κάποιες ασήμαντες κουβέντες και
ένιωθε πολύ δυστυχισμένος. "Δεν έπρεπε να τ'ακούσω, δεν έπρεπε ποτέ να
ακούς τα λουλούδια. Πρέπει να κοιτάς και να τα μυρίζεις. Το δικό μου
έκανε τον πλανήτη όλο να μοσχοβολαει, όμως δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ.
Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω. Έπρεπε να κρίνω από τις πράξεις και όχι
από τα λόγια. Με γέμιζε ευωδιά και με φώτιζε. Δεν έπρεπε να σηκωθώ και
να φύγω. Έπρεπε να μαντέψω την τρυφερότητα πίσω από τις μικροπονηριές
του. Τα λουλούδια είναι τόσο αντιφατικά. Ήμουν μικρός και δεν ήξερα να
αγαπάω."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου